مرحوم حاج شیخ حسنعلی اصفهانی رحمت الله علیه نقل می فرمودند

که در شهر حلّه در عراق شخصی بود از الواط که صاحب مکنتی فراوان

و در شرارت نیز معروف بود.
یکی از علمای نجف که اهل الله بوده شبی در خواب می بیند که لوطی

مذکور در بهشت همسایه حضرت امیرالمومنین(ع) است. آن عالم چون

به صحت خواب خود اعتقاد داشت از نجف به قصد حلّه حرکت کرده و به

منزل آن شخص شرور می رود و او را می طلبد. چون ورود عالم را به

صاحب خانه خبر می دهند، بسیار ناراحت می شود و فکر می کند که

مشارالیه حتما برای نهی از منکر آمده است ولی به هر حال به در

منزل می رود و ایشان را به داخل دعوت می کند و برای ایشان چای و

قهوه می آورد. وقتی می بیند که عالم مزبور چای و قهوه صرف نمی

کند یقین میکند که وی نه از روی دوستی بلکه از راه مخاصمه و

دشمنی وارد شده است، لذا عرض میکند:
..................

به ادامه مطلب بروید..

جمعیت زیادی دور حضرت علی(ع) حلقه زده بودند. مردی وارد مسجد شد و در فرصتی مناسب پرسید:

- یا علی! سؤالی دارم. علم بهتر است یا ثروت؟

علی(ع) در پاسخ گفت:

مرد که پاسخ سؤال خود را گرفته بود، سکوت کرد. در همین هنگام مرد دیگری وارد مسجد شد و همان‌طور که ایستاده بود بلافاصله پرسید:

به ادامه مطلب بروید..

هر وقت هنگام نماز می رسید امیرالمؤمنین - حضرت علی علیه السّلام - حال اضطراب و تزلزل پیدا می کرد. عرض می

کردند شما را چه می شود که اینقدر ناراحتید. می فرمود: وقت امانتی که خداوند بر آسمان و زمین عرضه داشت و آنها

امتناع از حمل آن ورزیدند، رسیده. در جنگ صفین تیری بر ران مقدسش وارد شد هر چه کردند در موقع عادی خارج

نمایند نتوانستند، از شدت درد و ناراحتی آن جناب.

خدمت امام حسن - علیه السّلام - جریان را عرض کردند. فرمود: صبر کنید تا پدرم به نماز بایستد زیرا در آن حال چنان از

خود بیخود می شود که به هیچ چیز متوجه نمی گردد. به دستور حضرت مجتبی در آن حال تیر را خارج کردند.

بعد از نماز علی - علیه السّلام - متوجه شد خون از پای مقدسش جاری است. پرسید چه شد؟ عرض کردند تیر را در حال

نماز از پای شما بیرون کشیدیم.

خورشيد هنوز وسط آسمان نرسيده بود، صداي همهمه در صحن حياط لحظه به لحظه

بيشتر مي شد. خورشيد نورش را مستقيم روي سر کساني که آنجا بودند، مي پاشيد و

بوي خاک آب خورده، همراه با بوي کاهگل را در هوا مي پراکند. گروهي ايستاده و چند

نفري که خسته شده بودند، کنار ديوار توي حياط نشسته بودند و با هم پچ پچ مي کردند:
.

.

.

....